Browse Documents By...
Original Language...
Documents For...
Browse Commentaries By...
Browse Referred Persons By...
Supreme Court on Literary Property of the State, The Hague (1840)
Source: Het letterkundig eigendomsregt in Nederland: wetten, traktaten, regtspraak: benevens de wetgeving op de drukpers in Nederland en Nederlandsch Indië Vereeniging ter bevordering van de belangen des boekhandels, ’s Gravenhage: Belinfante 1865-1867, II (1867), pp. 109-134; Bijzondere Collecties, Universiteitsbibliotheek van Amsterdam, UBM KVB 6730:1
Citation:
Supreme Court on Literary Property of the State, The Hague (1840), Primary Sources on Copyright (1450-1900), eds L. Bently & M. Kretschmer, www.copyrighthistory.org
Back | Record | Images | No Commentaries
Translation only | Transcription only | Show all | Bundled images as pdf
(133)
which were to belong to the State, beforehand has to be investigated whether this right exists here, as, without the existence of this right, no infringement thereof is conceivable.
C. that, for this investigation, it is not necessary to answer the question whether, considered in the abstract, the State as corporate body can be held to be author of the Acts and Decrees published by them, and whether thus to the State as such could be given rights by law, but that one can entirely limit oneself to the confines of the cited Act of 25 January 1817;
C. however, that by law, apparent from the words to be found in the preamble, the rights are provided which can be exercised pertaining to the printing and publishing of literary and artistic works, and that therefore, except for that Act, there does not exist an exclusive copyright in print in the Netherlands;
C. that, in the already reported Act, authors, who are granted right, are to be taken to be specific persons, and in no way the State, and that therefore the legislator did not grant the State thereby an exclusive right of reproduction by print;
C. that this follows not only from the Royal Message, with which the Act has been submitted and whereby this is declared to be a an expression of goodwill towards the practitioners of literature and the arts, but also particularly from certain provisions of the Act itself, which cannot be made applicable to the State, and for which it is enough to invoke Art. 3, which limits the duration of the aforesaid copyright to 20 years after the death of the author or translator;
C. additionally that, in art. 6 of the Act, several requirements are enumerated which have to be complied with, following the emphatic declaration of the legislator, in order to be able to claim the already reported copyright by print, and this without making any differentiation between those by whom this right is claimed, and that there are present no signs
(133)
hetwelk aan den Staat zoude toekomen, vooraf dient onderzocht te worden of dit regt alhier bestaat, daar, zonder het bestaan van dit regt, er geene inbreuk op hetzelve denkbaar is;
O. dat tot dit onderzoek het niet noodig is de vraag te beantwoorden, of in het afgetrokkene beschouwd, de Staat als zedelijk ligchaam voor autheur zoude gehouden kunnen worden, der door denzelven uitgegevene wetten of besluiten, en of dus aan den Staat als zoodanig bij de wet regten zouden kunnen gegeven worden, maar dat men zich geheel en al kan beperken binnen de grenzen der aangehaalde wet van 25 Januarij 1817;
O. toch dat bij de wet, blijkens de woorden in den aanhef te vinden, de regten worden bepaald die in dit Rijk ten opzigte van het drukken en uitgeven van letter- en kunstwerken kunnen worden uitgeoefend, en dat er derhalve buiten die wet in Nederland geen uitsluitend regt van copieren door den druk bestaat;
O. dat, bij de meergemelde wet, door autheurs, aan welke regten worden geschonken, alleen bedoeld worden bijzondere personen, en geenszins de Staat, en dat derhalve de wetgever daarbij aan den Staat geen uitsluitend regt van copieren door den druk heeft toegekend;
O. dat zulks niet alleen volgt uit de Koninklijke boodschap, waarmede de wet is ingezonden en waarbij dezelve verklaard wordt te zijn een blijk van welwillendheid jegens de beoefenaars van letteren en kunsten, maar ook vooral uit sommige bepalingen der wet zelve, welke niet op den Staat kunnen worden van toepassing gemaakt en waarvan het genoeg is aan te halen art. 3, hetwelk den duur van het voorzegde kopyregt beperkt tot op 20 jaren na den dood van den autheur of vertaler;
O. bovendien dat, bij art. 6 der wet, eenige vereischten worden opgenoemd, waaraan, volgens de uitdrukkelijke verklaring des wetgevers, moet voldaan zijn om het meergemelde kopyregt door den druk te kunnen eischen, en zulks zonder eenig onderscheid te maken tusschen hen door wie dit regt wordt gevorderd, en dat er in het beklaagde arrest geene blijken
Source: Het letterkundig eigendomsregt in Nederland: wetten, traktaten, regtspraak: benevens de wetgeving op de drukpers in Nederland en Nederlandsch Indië Vereeniging ter bevordering van de belangen des boekhandels, ’s Gravenhage: Belinfante 1865-1867, II (1867), pp. 109-134; Bijzondere Collecties, Universiteitsbibliotheek van Amsterdam, UBM KVB 6730:1
Citation:
Supreme Court on Literary Property of the State, The Hague (1840), Primary Sources on Copyright (1450-1900), eds L. Bently & M. Kretschmer, www.copyrighthistory.org
Back | Record | Images | No Commentaries
Translation only | Transcription only | Show all | Bundled images as pdf
(133)
which were to belong to the State, beforehand has to be investigated whether this right exists here, as, without the existence of this right, no infringement thereof is conceivable.
C. that, for this investigation, it is not necessary to answer the question whether, considered in the abstract, the State as corporate body can be held to be author of the Acts and Decrees published by them, and whether thus to the State as such could be given rights by law, but that one can entirely limit oneself to the confines of the cited Act of 25 January 1817;
C. however, that by law, apparent from the words to be found in the preamble, the rights are provided which can be exercised pertaining to the printing and publishing of literary and artistic works, and that therefore, except for that Act, there does not exist an exclusive copyright in print in the Netherlands;
C. that, in the already reported Act, authors, who are granted right, are to be taken to be specific persons, and in no way the State, and that therefore the legislator did not grant the State thereby an exclusive right of reproduction by print;
C. that this follows not only from the Royal Message, with which the Act has been submitted and whereby this is declared to be a an expression of goodwill towards the practitioners of literature and the arts, but also particularly from certain provisions of the Act itself, which cannot be made applicable to the State, and for which it is enough to invoke Art. 3, which limits the duration of the aforesaid copyright to 20 years after the death of the author or translator;
C. additionally that, in art. 6 of the Act, several requirements are enumerated which have to be complied with, following the emphatic declaration of the legislator, in order to be able to claim the already reported copyright by print, and this without making any differentiation between those by whom this right is claimed, and that there are present no signs
(133)
hetwelk aan den Staat zoude toekomen, vooraf dient onderzocht te worden of dit regt alhier bestaat, daar, zonder het bestaan van dit regt, er geene inbreuk op hetzelve denkbaar is;
O. dat tot dit onderzoek het niet noodig is de vraag te beantwoorden, of in het afgetrokkene beschouwd, de Staat als zedelijk ligchaam voor autheur zoude gehouden kunnen worden, der door denzelven uitgegevene wetten of besluiten, en of dus aan den Staat als zoodanig bij de wet regten zouden kunnen gegeven worden, maar dat men zich geheel en al kan beperken binnen de grenzen der aangehaalde wet van 25 Januarij 1817;
O. toch dat bij de wet, blijkens de woorden in den aanhef te vinden, de regten worden bepaald die in dit Rijk ten opzigte van het drukken en uitgeven van letter- en kunstwerken kunnen worden uitgeoefend, en dat er derhalve buiten die wet in Nederland geen uitsluitend regt van copieren door den druk bestaat;
O. dat, bij de meergemelde wet, door autheurs, aan welke regten worden geschonken, alleen bedoeld worden bijzondere personen, en geenszins de Staat, en dat derhalve de wetgever daarbij aan den Staat geen uitsluitend regt van copieren door den druk heeft toegekend;
O. dat zulks niet alleen volgt uit de Koninklijke boodschap, waarmede de wet is ingezonden en waarbij dezelve verklaard wordt te zijn een blijk van welwillendheid jegens de beoefenaars van letteren en kunsten, maar ook vooral uit sommige bepalingen der wet zelve, welke niet op den Staat kunnen worden van toepassing gemaakt en waarvan het genoeg is aan te halen art. 3, hetwelk den duur van het voorzegde kopyregt beperkt tot op 20 jaren na den dood van den autheur of vertaler;
O. bovendien dat, bij art. 6 der wet, eenige vereischten worden opgenoemd, waaraan, volgens de uitdrukkelijke verklaring des wetgevers, moet voldaan zijn om het meergemelde kopyregt door den druk te kunnen eischen, en zulks zonder eenig onderscheid te maken tusschen hen door wie dit regt wordt gevorderd, en dat er in het beklaagde arrest geene blijken